ေတာ္ဝင္ထြန္း

“အစြဲ နဲ႕ က်န္ေတာ္”

“ လုိခ်င္တပ္မက္မႈက စြဲလန္းမႈကုိ ျဖစ္ေစတယ္” လုိ႔ ဖတ္ဖူးခဲ႔ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာ က်န္ေတာ႔၏ အစဲြကေတာ႔ လုိခ်င္တပ္မက္မူေႀကာင္႔ ျဖစ္လာတဲ႔ အစြဲဲမ်ဴိး မဟုတ္ပါ။ အယူသန္တဲ႔ အစြဲမ်ဳိးလားေတာ႔ မသိ။ စြဲတာေတာ႔ ေသခ်ာပါသည္။

ဒီအစြဲေႀကာင္းလဲ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ႔ရေပါင္း မနည္းပါ။ အစြဲသန္တာ မေကာင္းမွန္းလည္း သိသည္။ အလြယ္တကူ ေပ်ာ္မရနုိင္တာ တစ္ခု က ေရာဂါတစ္မ်ဳိးလုိပဲ စြဲေနမိသည္။ အဲဒါသည္ပင္လ်င္ အစြဲတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။

က်န္ေတာ္ စြဲပုံ အစြဲက ဒီ္လုိပါ။ က်န္ေတာ္ သိတတ္စကတည္းက ေမေမ႔ ရဲ႕ဂရုစုိက္မႈကုိ စြဲသည္္။ ေမေမ႔ ခ်က္ေကြ်းတဲ႔ ဟင္းေတြကုိ စြဲသည္။ ေမေမ ေလ်ာ္ဖြတ္ေပးတဲ႔ အဝတ္ေတြကုိ စြဲသည္။ အဲဒါက အေျခခံ အစဲြသုံးမ်ဴိး။ ေနာက္လည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္္။ ထားပါေတာ႔။ ဆုိေတာ႔ကာ ေမေမ႔ရဲ႕ ဂရုစုိက္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေမေမ႔ကုိ မႀကာမႀကာ စမိသည္္။ ေမေမ ဂရုစိုက္ဖုိ႔ အခ်ိန္နည္းတဲ႔အခါ “ ေမေမ သားကုိ ခ်စ္ရဲ႕လားေပါ႔”။ တစ္ခါခါ ေမေမ စိတ္တုိေနပုံရရင္လည္း ျပဳံးျပဳံးရင္း ေမးတတ္သည္္။ ေမေမက စိတ္ အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ပုံျပတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကုိ စိတ္ဆိုးျပီး ႏုတ္မဆက္ပဲ ေနမိသည္္။ ေမေမ ေခၚတဲ႔အထိေပါ႔။ အဲဒါက ေမေမ႔ရဲ႕ ဂရုစို္က္မႈကုိ စြဲမိလုိ႔ ျဖစ္တာ။ အဲဒါက ေကာင္းသည္္။ ေမေမ႔ခ်စ္တာကုိ ခံခ်င္လုိ႔။ ေမေမ ဂရုစုိက္ေပးေတာ႔ ေပ်ာ္ရသည္။

အဝတ္အစားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ေမေမကုိယ္တုိင္ ေလ်ာ္ဖြတ္ေပးတဲ႔အဝတ္မွာ ဝတ္ျဖစ္တာ မ်ားသည္။ တစ္ျခားလူေတြ ေလ်ာ္ဖြတ္ေပးတာ သိရင္ လုံးဝကုိ မဝတ္ျဖစ္။ ဒါလည္း အိမ္က ထြက္လာျပီးတဲ႔အခါ အေတာ္ေလးကုိ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္။ အစြဲက အေတာ္ဆုိးတဲ႔ ေကာင္ပဲလုိ႔လည္း တစ္ခါခါ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရရြတ္မိသည္။

“ဆုိး” တာတစ္ခုက ေမေမခ်က္ေကြ်းတဲ႔ ဟင္းကုိမွ စြဲမိတာ။ ဆုိေတာ႔ ျပႆနာက မေသးပါ။ ျပႆနာျဖစ္ေလ႔ရွိတာက ေမေမ႔လက္ေထာက္ ညီမေလးနဲ႔ ျဖစ္သည္။ ညီမေလးက က်န္ေတာ္႔ေအာက္ နွစ္နွစ္ငယ္သည္။ ေမြးခ်င္း သမီးေတြထဲမွာ သမီးႀကီး။ က်န္ေတာ္နဲ႔လည္း နည္းနည္း ဆင္တူတယ္လုိ႔ ဆုိႀကသည္။ ျပင္ဆင္္ထားမယ္ဆုိရင္ မိန္႔မေခ်ာေလး တစ္ဦးဟု ဆုိနုိင္္သည္။ အိမ္အလုပ္ကုိ အကုန္ရသည္။ ေမေမ႔ လက္စြဲေတာ္ေပါ႔။

ေမေမ ေနမေကာင္းလုိ႕ျဖစ္ေစ၊ မအားလုိ႕ ျဖစ္ေစ ေမေမ႔ကုိယ္စား ညီမေလးက ဟင္းခ်က္ေကြ်းရသည္။ ဒါေပမယ္႔ က်န္ေတာ္ရဲ႕ အစြဲေႀကာင္႔ ညီမေလး ဟင္းခ်က္တဲ႔ေနဆုိ က်န္ေတာ္ ထမင္း ေကာင္းေကာင္း မစား။ ဂ်ီက်ေနတတ္သည္။ တစ္ခါခါ လုံးဝမစားပဲ တစ္ခုခုကုိ စားျပီး ေနတတ္သည္။ က်န္ေတာ႕ရဲ႕ အစြဲေႀကာင႔္ ညီမေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေပါင္း မနည္းဘူးဟု ထင္မိသည္။ တကယ္ေတာ႔ ညီမေလး ခ်က္တာ ေကာင္းပါသည္။ ေမေမ ခ်က္တာမွ တစ္ပါး ဘယ္သူ႔လက္ရာမွ မေကာင္းဘူးဟုေသာ က်န္ေတာ႔ အစြဲေႀကာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီအစြဲက က်န္ေတာ႔ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ နွိပ္စက္ခဲ႔သည္။ ဒီအစြဲေႀကာင္႔ ခရီးအထြက္မ်ားတဲ႔ က်န္ေတာ္ ခရီးထြက္တုိင္း ထမင္းစားျဖစ္တာ နည္းသည္။ ခရီးထြက္တုိင္း စားေလ႔ရွိတာက ဟန္ဘာဂါနဲ႔ နုိ႔ပဲျဖစ္သည္။

မွတ္မွတ္ရရ တစ္နွစ္မွာ အလယ္တန္း ပညာကုိ သင္ယူဖုိ႔ ရြာနီးခ်င္းတစ္ရြာကုိ သြားခဲ႔ရသည္။ တည္းေနတဲ႔အိမ္မွာ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ အဘုိးအဘြားနဲ႔ သားလူပ်ဳိ တစ္ေယာက္ရွိသည္။ မိသားစု သုံးေယာက္လုံး က်န္ေတာ႔ကုိ မိသားစု အရင္းလုိ ခ်စ္ႀကသည္္။ သူတုိ႔အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ႔ အဘြားခ်က္တာကုိ စားမရလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ စားမရလုိ႔ နွစ္ပတ္ေလာက္ ႀကဳိက္တာကို ဝယ္စားျပီး ေနလုိက္ရသည္။ ေနာက္မွ တစ္ျဖည္းျဖည္း စားနုိင္ေအာင္္ ႀကဳိးစားခဲ႔ရသည္။

၂၀၀၃ နွစ္ ရန္ကုန္ကုိေရာက္လာေတာ႔လည္း နွစ္ပတ္ေလာက္က အစားနဲ႔ အခက္ႀကဳံရျပန္သည္။ ၂၀၀၇ နွစ္ ထုိင္းကုိ ေရာက္ေတာ႔ ပုိဆိုးသည္။ ဘာတစ္ခုမွ စားလုိ႔မျမိန္။ တစ္နွစ္ေလာက္က ဟုိးနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း အသီးအရြက္ေတြ မ်ားမ်ားစားေပးသည္။ ထမင္းဆုိင္ကုိ ဝင္ရင္ ခ်က္ထားတဲ႔ အုိးေတြကုိ ဖြင္႔ႀကည္႔သည္။ ျပီး မွ ႀကဳိက္တာကုိ
လက္ညဳိးထုိးေျပာသည္။ မႀကဳိက္ရင္ မစားပဲ ဒီတုိင္း ထားခဲ႔တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဆုိင္သည္ေတြကေတာ႔ ပထမ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ပုံေပၚသည္။ ေနာက္ သိပ္ရင္းနွိီးလာေတာ႔ အေႀကာင္းသိမုိ႔ စားခ်င္တဲ႔ ပုံစံကုိ လုပ္ေပးေတာ႔ အဆင္ေျပလာသည္။
ဒီလုိ႔နဲ႔ အခုဆုိ စားလုိ႔ရတဲ႔ ထုိင္းဟင္း ငါးမ်ဳိးေလာက္ရွိလာျပီးျဖစ္သည္။

က်န္ေတာ႔အစြဲေႀကာင္း မိတ္ေဆြေတြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္နွစ္ခုကုိ မွတ္တမ္းထဲ ေရးထားမိတာ အမွတ္ရေနမိသည္။ ပထမတစ္ခုက ၄ လပုိင္းက မေလးရွားကုိ အလည္သြားေတာ႔ စကၤာပူ ေနစပ္ ကားဂိတ္တစ္ခုမွာ မိတ္ေဆြ သုံးေယာက္နဲ႔အတူ ေန႔လည္စာ စားဖုိ႔ႀကဳံသည္။ ကားဂိတ္ေနာက္က မေလးရွားလူမ်ဳိဳး ဆုိင္ႀကီး တစ္ဆုိင္ကုိ ဝင္ျပီး ေကာင္းမယ္ ထင္တဲ႔ အစားအစာေတြကုိ မွာႀကသည္။ စားလည္း စားႀကည္႔ေတာ႔ က်န္ေတာ္က လုံးဝ စားလုိ႕မရ။ နည္းနညး္ စမ္း စားႀကည္႔တာနဲ႔ အန္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကုိ မင္းတုိ႔ပဲစားႀကဆုိျပီး က်န္ေတာ္ ႀကဳိက္တဲ႔ ဟန္ဘာနဲ႔ အေအးတစ္ခြက္ မွာစားလုိက္ရသည္။ မိတ္ေဆြေတြကေတာ႔ ပစ္ဆံဆုံးတယ္ ဆုိျပီး စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ႔။ မတတ္နုိ္င္ဘူး။ ကိုယ္မႀကဳိက္ ႀကဳိတ္ျပီး ပ်ဳိမခ်နို္င္ေလ။

ဒုတိယ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုက ၂၄ ရက္ေန႔က ျဖစ္ပါသည္။ မနက္ပို္င္း ၁၁ နာရီေလာက္မွာ “ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရုံးခန္းထဲကုိ လာလုိ႔ ရမလားတဲ႔” ဂ်ပန္ ဆရာမေလးက ဖုန္းဆက္ေခၚသည္။ က်န္ေတာ္လည္း အားပါတယ္ လာခဲ႔ပါမယ္ဆုိျပီး သြားေတြ႔လုိက္သည္။ ရုံးခန္းထဲမွာ လာအုိက ေက်ာင္းသားက ေရာက္နွင္႔ေနသည္။ ဂ်ပန္ ဆရာမနဲ႔ ေတြ႔ေတာ႔ ဂ်ပန္ ကလပ္ ဖြင္႔ဖုိ႔ တုိင္ပင္ရန္ ေခၚျခင္း ျဖစ္ေႀကာင္း ေျပာသည္။ က်န္ေတာ္လည္း တတ္နုိင္တဲ႔ဘက္က ကူလုပ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာရင္း အစီအစဥ္ေတြကုိ ဆက္ေျပာျဖစ္သည္။ ၁၁.၃၀ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဂ်ပန္မက ခဏေလးဆုိျပီး ထသြားသည္။ ခဏႀကာေတာ႔ စားစရာေတြနဲ႔ ရုံးခန္း စားေသာက္ဆုိင္က ထြက္လာသည္။

ဒါနဲ႔ က်န္ေတာ္လည္း “ သြားခြင္႔ျပဳပါအုံး” ဆရာမ လုိ႔ နုတ္ဆက္ေတာ႔ “ မသြားနဲ႔ေတာ႔” ေန႔လည္စာ ေကြ်းဖုိ႔ လုပ္ထားတယ္တဲ႔။ ဂ်ပန္ ပန္းသီးလည္း ေကြ်းမယ္တဲ႔။ ပါေမာကၡႀကီးလည္း စားမယ္တဲ႔။ ခဏႀကာေတာ႔ ပါေမာကၡႀကီး စားပြဲထဲ ဝင္ထုိင္လာသည္။ ပါေမာကၡႀကီးကေတာ႔ က်န္ေတာ္ကုိ အေတာ္ခင္ပါသည္။ က်န္ေတာ္လည္း ခ်စ္ခင္ ရုိေသသည္။ ဒါနဲ႔ ပါေမာကၡႀကီးကုိ နုတ္ဆက္ျပီး က်န္ေတာ္က ပါေမာကၡႀကီး၏ လက္ဝဲဘက္က ထုိင္သည္။

ဟင္းအမယ္ေတြက စုံပါသည္။ ေရတြက္ႀကည္႔ေတာ႔ ဆယ္မ်ဳိးေလာက္ရွိသည္။ ႀကည္႔လုိက္ေတာ႔ က်န္ေတာ္ႀကဳိက္တဲ႔ ဟင္း “သုံးမယ္” ေလာက္ပါသည္။ ေတြ႕ျပီေပါ႕ ဟင္းအစြဲသန္တဲ႔ က်န္ေတာ္။

ပါေမာကၡႀကီးကေတာ႔ ေျပာသည္။ “ ႀကဳိက္တာကုိ စား အားမနာနဲ႔တဲ႔ ။ က်န္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးေရ က်န္တဲ႔ ေနရာမွာသာ အားနာရင္ နာမယ္။ အစားနဲ႔ေတာ႔ မနာပါဘူးလုိ႔။ ဗုိက္တစ္လုံးတည္း အျပည္႔ထည္႔မွာပဲ လုိ႔ိ႔ ျပဳံးျပဳံးေလးေျပာေတာ႔ အားလုံးရီႀကသည္္။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္ႀကဳိက္တာကုိ ပဲ ေဇာင္းေပး စားေနမိသည။္

စားေနရင္းနဲ႔ ပါေမာကၡႀကီးက ရုတ္တရက္ ေဖာက္လာသည္။ “ ဟာ တပည္႔ က်န္တဲ႔ ဟင္းေတြလည္း စားပါအုံးကြ” တဲ႔။ အဲဒါ သုခပဲ။ က်န္ေတာ္လည္း မႀကဳိက္ပါဘူး ဆရာႀကီးလုိ႔ေျပာေတာ႔ စားႀကည္႔ပါအုံးကြ ထုိင္းဟင္းေတြ ေကာင္းပါတယ္တဲ႔။ က်န္ေတာ္ ပန္းကန္ထဲ ျပဳံးျပဳံးေလး ထည္႔ေပးေရာ။ သြားျပီ အဲဒီမွာ။ က်န္ေတာ္ အစြဲသန္တာ မသိဘူး ဆုိျပီး စိတ္ထဲေျပာေနမိသည္။ က်န္ေတာ္ စမ္းျမည္းႀကည္႔ပါသည္။ ဒါေပသိ မႀကဳိက္ေတာ႔ မ်က္နွာ ပ်က္မိသည္။ ျပီးေတာ႔ မႀကဳိက္ဘူး ဆုိျပီး မစားပဲ ေနမိသည္။

ဆရာႀကီး က်န္ေတာ္ မ်က္နွာ ပ်က္တာကို ျမင္ေတာ႔ သူလည္း ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာ ေျပာင္းသြားခဲ႔သည္။ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ႔။ ဂ်ပန္ ဆရာမေတာ႔ ျပဳံးျပဳံးေလးပဲ။ ဒါနဲ႔ က်န္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္တကည္းက က်န္ေတာ္ရဲ႕ အစြဲေလးကုိ စားျပီးရင္ ေျပာပါ႔မယ္ လုိ႔ ေျပာလုိက္ျပိီး စားစရာေတြကုိ လက္စ သတ္လုိက္သည္။ ဆရာႀကီးလည္း “ ေကာင္းျပီးေလ နားေထာင္ရတာေပါ႔” ဟုေျပာရင္း သူဆက္စားသည္။ ထမင္းစားျပီးႀကေတာ႔ အခ်ဳိပြဲကုိ ဂ်ပန္ ပန္းသီးေတြနဲ႔ ေကြ်းေမြးသည္။ က်န္ေတာ္ ငယငယ္တည္းက ပန္းသီးႀကဳိက္ေတာ႔ ပန္းသီးက က်န္ေတာ႔အႀကဳိက္ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳပြဲ စားေနစဥ္မွာပဲ က်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အစြဲတစ္ခု ပါလာေႀကာင္းနဲ႔ အခုထိ မခြါနိုင္ေသးေႀကာင္းကုိ ေျပာျပေတာ႔ ဆရာႀကီးက “ တပည္႔ေလး အေတာ္ အစြဲဲသန္တဲ႔ လူကုိး” ဟု ျပဳံးရီရင္း မွတ္ခ်ခဲ႔သည္။


အဲဒီေန႔က ပါေမာကၡႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ ေသခ်ာသြားသည္။ သူ႔ရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ ထည္႔ေပးတဲ႔ ဟင္းကုိ မႀကဳိက္လုိ႔ မ်က္နွာပ်က္မိတဲ႔ က်န္ေတာ႔႔ရဲ႕ အျပဴအမူေႀကာင္းျဖစ္သည္။ မတတ္နုိင္ဘူးေလ။ မႀကဳိက္တာ မႀကဳိက္တာပဲ။ ႀကဳိတ္ပ်ဳိ ခ်လု႔ိမွ မရတာ။


အဲဒါ က်န္ေတာ္ရဲ႕ အစြဲေလးေႀကာင္႔ ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ စိတ္အေနွာက္အယွက္ေတြပါ။

စကားအခ်ပ္ပုိ။ ။ က်န္ေတာ္ အစြဲကုိ လာဖတ္တဲ႔ ကုိ စံလင္းထြန္းေရ.. က်န္ေတာ္ အစြဲသန္တာ ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ အခုေတာင္ ႀကည္႔ပါလား “ ကြ်န္ေတာ္” လုိ႔ ေရးရမဲ႕ စကားလုံးကုိ က်န္ေတာ႔ အစြဲေလးနဲ႔ “က်န္ေတာ္” လုိ႔ပဲ ေရးေနဆဲေနေလ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ... အႀကံျပဳေပးတာ။

အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္...

ေတာ္ဝင္ထြန္း

၂၈.၁၂.၂၀၀၉

၂၈.၁၂.၂၀၀၉